poniedziałek, 31 grudnia 2012

Na zakończenie

.... roku rzecz jasna. Nie tej historii blogowej :)

Korzystając z okazji, że moje niezaufane połączenie stało się znowu zaufane piszę.

O nie, nie, nie żadnych podsumowań.
Fakt faktem, byłam kiedyś księgową ale zupełnie nie mam duszy księgowej i nie lubię robić żadnych bilansów.
Życie i tak ma w głębokim poważaniu nasze bilanse, plany i zestawienia toczy się jak chce, więc nie będę niczego bilansować a już na pewno niczego planować.
Jedyna refleksja jaką mam na zakończenie tego roku, jaka błąka mi się w głowie od kilku dnia jest taka, że jeszcze nigdy życie nie oswajało mnie ze śmiercią i żałobą tak dobitnie jak w tym roku.
W swoim życiu nie byłam na zbyt wielu pogrzebach, myślę, że można je wszystkie policzyć na palcach jednej ręki. W tym roku jednak byłam aż na trzech. Kilka miesięcy temu zmarła przedwcześnie moja wychowawczyni szkolna. Jesienią zmarł ojciec kolegi z którym jeżdżę do pracy, niewiele później żona naszego drugiego kolegi. Przeżyliśmy to dość boleśnie, zwłaszcza, że była matką 2 dzieci. A kiedy jest się rodzicem, takie tragedie zawsze odbiera się osobiście, wstawiając w położenie osób, których to bezpośrednio dotyczy.
Dzień przed Wigilią uczestniczyłam jeszcze w pogrzebie Ojca jednej z bliskich koleżanek.
Przebywanie z ludźmi w żałobie też nie jest prostą sprawą, nigdy do końca nie wiesz jak się zachować. Czy ta osoba potrzebuje rozmowy o stracie, czy wręcz będzie się przed tym bronić ?

Zbyt dużo tych śmierci, skumulowanych w tak krótkim czasie. Nie nastraja to zbyt optymistycznie, więc taka refleksyjna ta końcówka roku. Ale też przyznam, że dużo nauczył mnie ten ostatni czas, jak ważny jest każdy dzień i każda chwila w życiu.

Ok. wyjdźmy już z tych smutków i refleksji.

Kochani wszystkiego dobrego w Nowym Roku.
Niech nie będzie 13 :) pomimo cyfry. 

No i szampańskiej zabawy
( PS. A my dziś kameralny sylwester z dzieciakami w domu ).

czwartek, 20 grudnia 2012

Przedświątecznie

Czas przerwać to milczenie i napisać choćby kilka słów.
Od jakiegoś czasu mam problem z zalogowaniem się do G-konta ( tzw. niezaufane połączenie ) i to jest największy powód mojego milczenia.
Milczeć milczę ale jestem ciałem i duchem gdyż Wasze blogowe losy śledzę co jakiś czas.

Święta zbliżają się dużymi krokami a ja w tym roku postanowiłam trochę odpuścić.
Nie piorę dywanów, nie sprzątam na tzw. wysoki połysk tylko normalnie, standardowo, zarządziłam ograniczenie ilości dań wigilijnych i ogólnie postanowiłam nie poddawać się gorączce świątecznej.

Chcę po prostu aby to były prawdziwe święta, bez przemęczenia, bez stresów, bez szaleństwa.

Upiekliśmy w zeszłym tygodniu pierniczki świąteczne z przepisu Polly. W tym roku zrobiły je niemal wyłącznie dzieci i całkiem nieźle im to wyszło czego dowodem jest fakt, że zostało ich  już chyba tylko 5.
Postawimy tym razem żywą choinkę ( coby było co odkurzać :), zrobimy ozdoby z pomarańczy i goździków, karpia nie kupimy, gdyż niestety lub na szczęście nie ma u nas osoby, która potrafiłaby go zabić, zamiast 12 potraw na Wigilii będzie może z 6 ....

.... i niech będzie świątecznie

Jako, że moje niezaufane połączenie z pewnością nie pozwoli mi się już do Was odezwać, dlatego korzystając z okazji chciałbym, życzyć Wam  :

zdrowych i radosnych świąt Bożego Narodzenia 
oraz ciepłej i rodzinnej atmosfery przy świątecznym stole.
Wszelkiej pomyślności i wszystkiego dobrego.



M

niedziela, 18 listopada 2012

Cenzura być musi

Odrabianie zadań domowych z moim dzieckiem to nielana zadanie.

Zadanie z religii.

Polecenie : poproś rodzica o przeczytanie dowolnego fragmentu Biblii i narysuj do tego ilustrację.

Najbardziej malownicza wydaje mi się od razu scena z raju, nie zdając sobie zupełnie sprawy z niebezpieczeństwa tego wyboru zaczynam czytać, a Pusia zaczyna rysować.

Cudny raj, drzewa, kwiaty, przyroda, pierwsi ludzie ....

STOP ! Zatrzymaj się, oni byli przecież nadzy. Jak ty zamierzasz to narysować w katechizmie ?

Pusia najwyraźniej nie widzi problemu :

- no jak ? Normalnie. Adamowi siusiaka itd. 

Dziecko jak widać niezmącone jeszcze poczuciem wstydu, niczym ci pierwsi ludzie .... dopóki nie spróbowali owocu

- No jak w katechizmie możesz narysować siusiaka ? - pruderyjnej matce wprost nie mieści się w głowie

- ... to może jakoś bokiem ich narysuję albo od tyłu ... ? - Pusia mierzy się jeszcze z tematem.


Tak więc autorytatywnie, ucinając wszelkie dyskusje na temat tego jak ująć modele, wręczam dziecku gumkę do mazania i zaczynam  czytać o jedną stronę dalej :

 Arka Noego !

środa, 14 listopada 2012

bla bla bla

Tak, wiem moi mili, w dobrym blogowym tonie jest odpisywać na komentarze trochę szybciej niż po dwóch tygodniach od ich pojawienia się.
Wiem, wiem i biję się w pierś ....
Ale ten czas a raczej ciągły jego brak ....

Nadmiar obowiązków, ciągły bieg i życie przeciekające gdzieś między tym wszystkim.
Życie wyciskam czasem jak cytrynę, do ostatniej kropli aby nie zmarnować żadnej chwili.
Tak aby upchnąć w tej dobie możliwe jak najwięcej i najefektywniej.

Ot choćby czytanie.
Nie mam czasu na czytanie książek, ale z biblioteki zawsze przynoszę całe naręcze, z którego po wstępnej selekcji zawsze coś wybiorę. Czytam zawsze tylko w drodze do pracy. Nieefektywny czas tępego patrzenia w przestrzeń zamieniam w to co lubię a na co nie mam czasu.
Potem 8 godzin w pracy, czasem w większej, czasem w mniejszej gonitwie ale w gruncie rzeczy całkiem przyjemnych 8 godzin.
Powrót do domu i the best from the best chwila dnia czyli rzucające się na szyję dzieciaki, wołające MAMA !
Fakt faktem, że już po dwóch sekundach od słowa mama pada kolejna, nieśmiertelna już kwestia : masz coś dla nas ? ... ale może nie rozwijajmy już tego wątku, żeby nie burzyć sielanki, którą zamierzam tu roztoczyć.
Późny obiad, czas z dziećmi, późny obiad jeszcze raz .... ale do zrobienia i zmęczenie tak powalające, że najchętniej zasypiałbym już o 21.

Patrząc z boku kierat, nuda i rutyna.

Ale dla mnie ta nuda i rutyna ma swój smaczek.

Lubię to swoje życie i nie zamieniłabym go na żadne inne.

Wiem, że ta cała moja afirmacja życia brzmi odrobinę sztucznie i nieprawdziwie.
Być może jest, ale myślę, że świat i życie może być takim jakim chcemy go widzieć.

Ot, taka moja mała socjotechnika, którą od lat z powodzeniem stosuję na sobie :)

Dobra, już koniec idę spać, bo zaczynam uderzać w sekciarskie tony :)

niedziela, 4 listopada 2012

Gdyby tak można było cofnąć czas ...

... dokładnie o tydzień, to w zeszłą sobotę nie zostałabym w samochodzie tylko poszła do tego zoologicznego i kupiła pokarm dla rybek.
A tak zniechęcona deszczową pogodą nie wychodziłam z auta i po pokarm dla rybek poszedł mąż.
No i właściwie nic się nie stało, żaden piorun nie uderzył, do żadnej tragedii nie doszło ale tam w tym zoologicznym między ptakami, rybkami a gryzoniami ziarno zostało zasiane.
Mój małżonek spojrzał na klatki z kanarkami i wróciły do niego wspomnienia z dzieciństwa, kiedy to miał dwa, pięknie śpiewające kanarki.
Ziarno zostało zasiane. Wrócił z tym pokarmem i zaczął snuć opowieści o swoich kanarkach.
Dzieciom nie trzeba było zbyt długo opowiadać, od razu zapragnęły posiadać kanarka. Co tu dużo mówić ja sama nic nie wiedziałam o tych ptakach i dałam się ponieść tym sentymentalnym opowieściom.
Nieszczęśliwym trafem następnego dnia odbywała się u nas wystawa kanarków i ptaków egzotycznych, tak więc pojechaliśmy ....
... a wystawę opuściliśmy z żółtym kanarkiem ( jednym z wielu złotych medalistów tej wystawy :), klatką i wielką torbą pożywienia.
I na początku było cudownie. Zaglądaliśmy do niego ciągle zachwycając się urodą, kolorem i wdziękiem ptaszka. Następnego dnia omal  nie spóźniłam się do pracy wysłuchując długiego i różnorodnego koncertu.
W następnych dniach talent muzyczny naszego ptaszka już trochę spowszedniał i nie budził już większych emocji   ...
... do wczoraj, kiedy to jak to w sobotę chciałam sobie pospać przynajmniej do 8, ale nie dało się ! Kanarek śpiewał tak głośno, że już o 6 : 30 nie było mowy o spaniu !
Tak naprawdę budzi mnie już jego strojenie instrumentu ( przed koncertem zawsze wydaje dziwne pomruki, które są chyba czymś w rodzaju strojenia ) a musicie wiedzieć, że nie należę do ludzi mających lekki sen.
Dzisiaj było jeszcze gorzej, o podobnej jak zwykle godzinie zaczął swoje codzienne poranne koncerty, budząc całą rodzinę. Miałam ochotę rzucić w klatkę butem, Pusia wściekła jak nigdy pytała czy mamy klej, żeby skleić mu dziób, a potem uznała, że może lepiej będzie otworzyć mu okno : i niech sobie leci na te swoje wyspy Kanarzyjskie .

Zmierzając do sedna : kanarek to niezwykle utalentowany ptak. Śpiewa pięknie. Czuję się czasem jak w lesie :)
Niestety posiada dwie zasadnicze wady :
po pierwsze, strasznie brudzi. Należy do rodziny łuszczaków, tak więc jedząc łuszczy ziarenka i wyrzuca je poza klatkę !

Po drugie nie ma wyłącznika OFF/ON, którego używałabym na pewno w weekendy.

piątek, 2 listopada 2012

Trochę w konwencji



Wprawdzie zachodnie zapożyczenie helowinowe zupełnie do mnie nie przemawia ale co by przełamać blogową ciszę zamieszczam fotkę trochę w konwencji obecnego święta :



Uprzedzając pytania : nie, nie było u nas wczoraj tak ciepło jakby wskazywał na to strój Wiktora.
Zdjęcie jest z przed paru tygodni.
Wczoraj było wręcz przeciwnie. Nie pamiętam abym kiedykolwiek wymarzła się bardziej na cmentarzu.

środa, 17 października 2012

O kobieto małej wiary !

Biję się w pierś !


Odszczekuję wszystko co powiedziałam !

Oczywiście nie w kwestii afery dachowej tylko w kwestii poziomu gry naszej reprezentacji.

Oglądałam z rumieńcem. Piszczałam i krzyczałam w języku angielskim słowo "tak".

I zdążyłam się już drugi raz w tym tygodniu zakochać :

w niedzielę w Felixie Baumgartnerze  ( jak zdjął ten kask to najpierw pomyślałam, Boże jaki on przystojny, ....  a potem się zakochałam ).

A dziś w Ludoviku Obraniaku.

Okiem kibicki

Zrażona porażką naszej drużyny na Euro nie zamierzałam oglądać wczorajszego meczu.
Bynajmniej nie od deski do deski.

Ale jednak ten "mecz" szybko przyciągnął mnie przed telewizor.

Patrzyłam z niedowierzaniem i szybko uznałam, że to co widzę jest nawet lepsze niż mecz.
Mecz to mecz, wiadomo, 22 chłopaków biega za piłką, cóż może się wydarzyć ? Wiadomo, jedni wygrają ( wiadomo z góry którzy ) drudzy przegrają ( jeszcze bardziej wiadomo ).
A tu ta nieprzewidywalność, te emocje, te komentarze, i pytanie co dalej. Jednym słowem, że tak polecę Włodkiem Szpakowskim "PROSZĘ PAŃSTWA CO ZA SPOTKANIE !"

Nie będę pisała tego co krzyczą dziś wszystkie nagłówki czyli  "porażka", "kompromitacja", "wstyd", "takie rzeczy tylko w Polsce".

Popatrzyłam na to całkiem inaczej : już raz w meczu Polska - Anglia przeszliśmy do historii.

Wczoraj przeszliśmy do niej drugi raz !

... gdyby nie padało, gdyby zamknięto ten nieszczęsny dach, to by się nie stało, bo porażka przeszłaby bez echa. A czy ktoś jeszcze ma złudzenia, że do tej historii moglibyśmy przejść jeszcze raz wygrywając wczoraj spektakularnie mecz z Anglikami ?


PS. Satyrycznym okiem, tak w krzywym zwierciadle może popatrzeć na to tylko ten, kto oglądał to przed telewizorem. Ale bardzo współczuję kibicom ( a znam osobiście jednego ) którzy przejechali kilkaset kilometrów po to żeby zobaczyć to spotkanie, potem bardzo długo czekali w niepewności, aż w końcu usłyszeli "sorry, przyjdźcie jutro o 17".

czwartek, 11 października 2012

Mańka

Jako, że zwykłam pisać o zupełnie nieistotnych bzdurach, dziś będzie post o Mańce.
Chociaż właściwie Mańka nie jest nieistotną bzdurą. Mańka jest myszą i jak powtarzam każdego dnia (od jakiegoś tygodnia ) Mańka to nie jest taka zwykła mysz !

A z Mańką było tak .....

Oniegdyś ( dokładnie tydzień temu ) moja koleżanka z pracy właśnie zamierzała skonsumować swoją resztkę czekolady z poprzednio dnia, wyjęła więc z pudełka ostatnią kostkę i zasępiła się nad nią nieznacznie :
- Monika czy to taka dziwna kostka jest czy mamy tu mysz ?
Wzdrygnęłam się trochę na słowo mysz ( jeszcze do niedawna nie byłam zbyt wielką entuzjastką gryzoni, żeby nie powiedzieć, że bałam się ich i brzydziłam jak niczego innego na świecie ) rzuciłam oko na rzeczoną kostkę, osądzając szybko fachowym okiem czekoladoholika :
- no coś ty, coś Ci się w tej kostce po prostu wyłamało, jedz śmiało
Jednak koleżanka nie dawała za wygraną i zaczęła robić dokładniejsze oględziny, a po chwili z nieskrywanym entuzjazmem zawoła :
- Mamy zwierzaczka !
Pudełko po czekoladzie było wyraźnie wygryzione.

Wzdrygnęłam się, tym razem już nie nieznacznie tylko straszliwie. Wizja myszy która może się czaić w każdym zakamarku mnie poraziła.

No tak koledzy często zostawiali otwarte drzwi na zewnątrz, więc myszka postanowiła skorzystać z zaproszenia.
Kierownik szybko stwierdził że trzeba ją złapać ( tudzież zabić ) i przeszliśmy nad tym do porządku dziennego.
Minął jakiś czas kiedy z pokoju kierownika zaczął dochodzić lekko zniewieściało brzmiące wołanie :
Krzysiek, Krzysiek szybko choć tu mysz siedzi w mojej torbie. Zrób coś z nią !
Kiedy kierownik siedział przy komputerze, 20 cm od niego nasza zuchwała mysz weszła do jego torby i jakby nigdy nic zabrała się za kanapkę.
I wtedy właśnie zrozumiałam, że to nie jest taka zwykła mysz !
Mańka, bo taka ksywa szybko do niej przylgnęła jeszcze wiele razy tego tygodnia dała się poznać od bardzo niezwyczajnej strony. Jej zuchwalstwo i spryt przeszło już niemal do historii firmy.
Widziało ją już wiele osób w bardzo różnych miejscach ale nikomu nie udało się jej złapać.
Męska część firmy chce oczywiście Mańkę złapać i zabić, jednak żeńska część postanowiła walczyć o mańkowe prawo do życia. Nie pozwolimy Mańki zabić. Ba, my ją nawet karmimy. Codziennie  coś jej zostawiamy na talerzyku ( tak, ma już swój talerzyk ) i każdego ranka talerzyk jest pusty.

Mańka ciągle mnie jeszcze trochę przeraża, ale z drugiej strony darzę ją ogromną sympatią. Cieszę się jednak, że Mańka chyba nie potrafi chodzić po schodach i raczej nigdy do mnie na górę nie zajdzie . Mańka jest fajna ... ale na odległość, jak grasuje u dziewczyn na dole.
Fakt faktem, że 30 razy dziennie myję ręce w obawie, że wszystko czego dotknę może być omańkowane, w sensie, że Mańka po tym przeszła.

.... jednak obecność Mańki bardzo ożywiła nasze smutne i ponure jesienne dni :)))









środa, 19 września 2012

Rzecz o budzeniu

Maaatko, Wam też się tak straszliwie nie chce wstawać rano ?

Pytanie retoryczne, bo chyba znam odpowiedź.

Zwlekam już niemożliwie, robiąc kilka podejść do tego heroicznego wyczynu jakim jest odrzucenie kołdry i wytoczenie się z łóżka.
I na nic mój zaawansowany technologicznie i logistycznie system budzący.

System ten składa się z 2 budzików w 2 telefonach.

Budzik nr 1 ( w telefonie służbowym ) dzwoni o 5 : 13 i uwaga - nie włączam w nim drzemki, tylko po prostu  śpię dalej do godziny 5: 31 kiedy to zadzwoni budzik numer 2 ( w tel prywatnym). I w tym momencie muszę się bardzo mocno skupić aby wybrać właściwy przycisk ( nie wyłącz, tylko drzemka 10 minut ).
I tak jeszcze ze 2 - 3 takie drzemki i w końcu następuje moment heroicznego czynu - wyjście z łóżka.

Kiedyś czytałam, że Japończycy wymyślili budzik, który wyłączyć można tylko w jeden sposób.
Otóż w takim dzwoniącym budziku wyświetla się proste zadanie matematyczne, które trzeba zrobić aby przestało dzwonić.
Nie nie dla mnie takie wynalazki. Jak wiadomo "proste" to pojęcie względne. A już zwłaszcza jeśli odnosi się do zadania matematycznego.
I gdybym to ja chciała takowy budzik posiadać, to ten numer mógłby przejść tylko pod warunkiem, że zadania matematyczne dotyczyły by programu I półrocza klasy I ( w II półroczu krasnale mogą już liczyć do 20 więc odpada ).

Gdyby teoretycznie pojawiło mi się zadanie typu :


(2 + 3\sqrt{6})^3           no to niech japoński wynalazek drze mordę ile chce, żadna siła w kosmosie nie jest mnie w stanie zmusić do rozwiązania tego zadania o 5 : 13.

Ale do czegoż zmierzam opisując najpierw mój skomplikowany system budzący a potem japoński wynalazek. Ano do tego, że dziś prawie miałam takie coś, z tym , że nie z zadaniem matematycznym tylko logicznym.
A było tak :
Poranek, ciemno jak w ...(iadomym miejscu :), dzwoni budzik. Mój umysł wybudza się ze snu i każe wyłączyć telefon służbowy - wiadomo I element systemu wybudzającego. Sięgam po omacku do nocnego stolika, ale telefonów tam nie ma. O żesz, trzeba wstać i poszukać źródła dźwięku. Na szczęście znajduję go bardzo szybko, to torebka. Wyciągam więc z niej telefon prywatny, ale całkowicie go ignoruję, przecież on nie może dzwonić, mam zakodowane jak pies Pawłowa, że on dzwoni drugi. Szukam więc pierwszego telefonu, który wyraźnie dzwoni w tej cholernej torebce. Przeszukuję wszystkie kieszonki i nic, schodzę z tą torebką na dół, bo zaraz obudzi całą rodzinę. Obracam torebkę do góry dnem i wysypuję całą zawartość na podłogę. Wypadają różne ciekawe rzeczy ..... ale nie ma wśród nich dzwoniącego ( wymiennie z drącego mordę ) telefonu. Drugi, który ma zadzwonić dopiero za jakieś kilkanaście minut cały czas trzymam, ale on jest teraz nieważny. Wysypałam wszystko z torebki, nic w niej już nie ma a dźwięk budzika wyraźnie dobiega z torebki.
Zaczynam się dobierać do podszewki. Jestem gotowa już ją rozpruć i zastanawiam się czym się do niej dobrać, kiedy to nagle doznaję olśnienia. W zwojach mózgowych coś jakby drgnęło ....

Dzwoni budzik numer 2, który cały czas trzymałam i zupełnie ignorowałam, pierwszego nie nastawiłam w ogóle i leży gdzieś na półce. Co ciekawe, mają zupełnie inny dźwięk, więc mogłam chociażby po tym  zorientować się dużo wcześniej.

Traumatyczne doświadczenie, polegające na tym, że byłam w stanie  wygryźć zębami podszewkę w torebce, żeby tylko uciszyć budzik, obudziło mnie na tyle skutecznie, że tego dnia nie wróciłam już do łóżka na kolejne 2 drzemki.


Czyli idea wybudzania zadaniem matematycznym, tudzież logicznym jest jednak bardzo dobra :)

poniedziałek, 17 września 2012

Dorotka

Małż kupił dziś Wiktorowi ( w zamian za to, że był dzielnym pacjentem ) rybkę.
Żywą rybkę - welona.
Otrzymała imię Dorotka, nie wchodząc tym samym do rodziny naszych byłych rosyjsko brzmiących rybek akwariowych ( Sergieja Rybkina, Igora Rybkina i chyba Wasyla - choć tego ostatniego to nie za bardzo pamiętam, więc istnieje prawdopodobieństwo, że go po prostu zmyśliłam ).
Geneza imienia "Dorotka" nie jest skomplikowana - ot, Elmo ma taką samą rybkę o imieniu Dorotka.
Dorotka przybyła dziś do swojego nowego domu ..... i się zaczęło :

Może ona stać u mnie ?
Nie, proszę niech stoi u mnie.
U mnie !
U mnie !
U mnie jest więcej światła.
Możemy ją nakarmić.
Nie, już jadła.
Prosimy, prosimy, prosimy.
A mogę spróbować trochę tej jej karmy ?
Mamo, możemy wynieść ją na spacer, postawimy akwarium na ławce i będzie patrzyła jak się wyścigujemy na rowerach ?
Ona ma podwójny ogon. To faraonka !!!
Babciu, nie uwierzysz ona ciągle żyje !
Mamo, nie wyczuwamy jej tętna.
Mamo a czy rybka może się utopić ?

... i trzysta innych ichtiologicznych pytań oraz relacji z życia Dorotki.

Jeśli natężenie zainteresowania Dorotką nie spadnie, nie wróżę jej długiego życia.

czwartek, 13 września 2012

Kuracjuszka

Ha, wystarczyło go tylko postraszyć "wywaleniem przez okno" oraz wymianą na nowszy model i działa. Działa grat !
Nie ma to jak groźby karalne.
Znam. Stosuję. Polecam.

Tak, działa komputer domowy i z niego właśnie do Was nadaję, ponieważ z racji tego, że mi się zaniemogło trochę, jestem w domu.
Przeziębiłam się dość poważnie i jestem dziś na takim ala chorobowym, tzn. na urlopie, bo kto by tracił czas na odwiedzanie lekarzy.
No i kuruję się bardzo intensywnie, tzn. zamierzam, się kurować. Bo póki co musiałam trochę posprzątać. Kurowanie w bałaganie może jeszcze bardziej człowieka rozłożyć.
Potem znowu zaczęły się telefony z pracy, które z kolei zmusiły mnie do próby reanimowania komputera.
A jak się już okazało, że cudownie ozdrowiał, to postanowiłam, że zobaczę co tam jeszcze w tzw. blogsferze słuchać.

No i chyba muszę kończyć i  wreszcie rozpocząć to całe kurowanie.
Idę sobie zrobić malinową herbatkę, biorę moją nową książkę-cegłę i wskakuję do łóżka.
Chorowanie bywa przyjemne.

Z najbardziej zasmarkanego zakątka Polski nadawała dla Państwa

M.

środa, 12 września 2012

PRZERWA TECHNICZNA

JESTEM. STOP
ŻYJĘ. STOP
ALE NIESTETY NAWALIŁ MI DOMOWY KOMPUTER. STOP

JEŚLI TYLKO UDA MI SIĘ WYWALIĆ TEGO CHOLERNEGO GRATA PRZEZ OKNO I ZAKUPIĆ NOWIUTKIEGO PACHNĄCEGO ( FARBĄ DRUKARSKĄ ??? :) LAPTOPIKA  WRACAM NA DOBRE.

STOP

wtorek, 28 sierpnia 2012

(Nie)przymusowy odwyk

Nie zamierzałam walczyć z nałogiem.
Było mi z nim dobrze, nie rujnował mi życia, więc wcale, a to wcale nie zamierzałam go rzucać.

A tymczasem "odwyk", bo o nim tu mowa, niepostrzeżenie sam się wprosił do mojego życia i rozpanoszył.
I to kiedy ? U schyłku mojej blogowej 6 rocznicy, wyleczyłam się z blogowego uzależnienia.

Jak do tego doszło ?
Najpierw było celebrowanie sielanki rodzinnej po powrocie małżowna z dalekich podróży. Potem nie było czasu. Potem zasypiałam 5 razy z rzędu, kiedy to chciałam napisać coś wieczorem. A na samym końcu doszło już do tego, że nie pisałam, bo wszystko wydawało mi się na tyle błahe, że szkoda było strzępić język tudzież klawiaturę.

Ale czas powiedzieć odwykowi DOŚĆ ! Panu już dziękujemy.

NAŁOGU WRÓĆ !





poniedziałek, 30 lipca 2012

Klub Dobrego Obywatela


Pusia wróciła dzisiaj od koleżanki i oznajmiła z przejęciem :

P : Założyłyśmy z Julką Klub Dobrego Obywatela. Ja zostałam prezeską.
M : Ale czym się ten klub zajmuje ?
P : Ogólnie wszystkim
M : Czyli czym np ?
P : Np. będziemy starać się żeby ludzie nie zużywali za dużo energii
M : A jak to będzie w praktyce wyglądało ?
P : Normalnie. Będziemy chodzić po domach. tzn. rowerami i będziemy sprawdzać czy ktoś nie zużywa za dużo energii
M: Będziecie chodzić rowerami i jak już znajdą się tacy którzy zużywają za dużo energii to wtedy co ? 
P : Najpierw pouczymy a jak nic to nie da to zgłosimy do gminy !

 Następnie usiadła przed komputerem, otworzyła Worda i zaczęła pisać coś co wygląda mi na statut.
Cytuję w oryginale ortograficznym, stylistycznym, gramatycznym, składniowym,  i wielkościowym czcionki :

"
Klub   dobrego  obwatela                                                                      
Polega  na tym ze pomagamy   sportowi  się  rozwinonic       
Na  rowerze   co  do   energi energia                                                                                            
Lugie zapiczoł się do  naszego   klubu
Znaczki  jutro 1 znaczek  za jeden  czyn !         
Imprezy czlonkoskie   co tydzen    spotkania      gozina  6      
Fszystkie    sprawy   załatwiamy razem
Na   komputerach        zatrudniam  ludi         tyle      



          
  To co, chce się ktoś zapiczać ?                            

piątek, 27 lipca 2012

Kasia Tusk trzydzieści plus

Tak sobie myślę, że najpopularniejsza blogerka w Polsce to ma jednak dobrze.

W zasadzie nie musi się silić na oryginalność, błyskotliwe żarty, ciekawe tematy, jakieś tam wydumane opinie.

Po prostu kupuje kilka modnych ciuchów, maluje paznokcie pastelowym lub neonowym lakierem ( już się pogubiłam który obecnie jest na topie ) i trzaska sobie małą sesyjkę w plenerze.

A, że w tych trendy ciuchach i neonowych / wymiennie z / pastelowymi lakierach wygląda zawsze prima sort, a fotki wychodzące z jej obiektywu też są niczego sobie to i tak zawsze z tego wyjdzie fajny post.


No i właśnie w szczycie sezonu ogórkowego zapragnęłam być jak Kasia T. i w przypływie nudy trzasnęłam sobie fotkę moim nogom i paznokciom :







*

A co ? że nie mogłabym być taką Kasią T. 30 + ?


Nurtuje mnie tylko jedno pytanie :

 czy Kasia też czuje się tak idiotycznie jak ja, fotografując buty i paznokcie, a potem je publikując ???

* Uprzedzając pytania : żółte paznokcie w różowe kropki w stylu świrnięta Ciotka Klotka to tak tylko w rzadkim przypływie nudy. Zwykle nie stosuje takich odważnych zestawień :)

sobota, 21 lipca 2012

Cyrk

Kolejny wypełniony po brzegi tydzień, w którym nie miałam ani chwili by napisać choćby kilka słów.
Małżonek powrócił z dzikiego kraju i od kilku dni snuje opowieści o fatalnych drogach, kiepskim jedzeniu, straganach z suszonymi rybami przy drodze i braku papieru toaletowego w hotelu.
A więc powrócił pełen wrażeń i w ten wtorek jedzie tam znowu na kolejne 2 tygodnie. Chyba znowu nie słuchałam ponieważ myślałam, że ten drugi wyjazd jest dopiero w sierpniu.
Tym razem wytężyłam uwagę tak mocno jak tylko mogłam i zakodowałam sobie w głowie datę wyjazdu i powrotu.
No i mamy tydzień, sielankowy jak to zwykle po rozstaniach tydzień który już dobiega końca.
Zaplanowaliśmy sobie na weekend różne atrakcje typu wyjazd nad wodę, grill itp. ale niestety pogoda pokrzyżował nam plany, tak więc od rana fruwam na miotle, tudzież odkurzaczu i w ramach szeroko pojętej rozrywki sprzątam dom.
A propos rozrywek, wczoraj bylismy w cyrku.
Szczerze powiedziawszy nie za bardzo chciało mi się tam iść, z powodu obaw, że wynudzę się jak mops ale ostatecznie pojechaliśmy, głównie dlatego, że nasze dzieci nigdy nie były w cyrku.
No i cóż się okazało. Nie wynudziłam się ani trochę, program był ciekawy i wciągający, a kiedy widziałam otwartą ze zdziwienia buźkę Wiktora, to pomyślałam : kurcze , dlaczego nigdy wcześniej nie zabraliśmy ich do cyrku. Wiktora znudził jedynie pokaz wielbłądów, zebr i lamy, które skomentował :
"tylko tak biegają i biegają w kółko jakby im się siku chciało". Fakt, nic więc prócz biegania w kółko te zwierzaki nie zaprezentowały.
Największe wrażenie na mnie i na Wiktorku zrobiły lwy. Wiki patrzył z otwartą buzią, bo o ile mi wiadomo pierwszy raz widział lwy na żywo, a ja patrzyłam na nie z natłokiem filozoficznych myśli typu :  Co one sobie o tym wszystkim teraz myślą, że my wszyscy wkoło kim jesteśmy ? A miny mają jakby sobie myślały : Helooooł ! Co ja tu robię ? Zamiast zapierdzielać teraz po sawannie za jakąś młodą antylopą, robię z siebie błazna przeskakując z podestu na podest.
Potem z kolei odczułam silną fascynację zawodem tresera lwów.
Jakże by to było cudownie móc sobie wpisać do CV zawód : treser lwów w latach ....
Na koniec dnia robiąc kolację wyznałam rodzinie, że gdybym mogła urodzić się jeszcze raz to dążyłabym z całych sił do tego, żeby być treserką lwów. Na co Pusia odrzekła :
Mamo, nic straconego, zawsze możesz jeszcze nią być !
Fakt, cóż stoi na przeszkodzie :)
O ile mnie i Wika zafascynowały lwy i treserzy lwów, tak dla odmiany Ojca D. i Pusię zafascynowała ziejąca ogniem, poskramiaczka węży. Powody dla których ich zafascynowała były zgoła rożne. Pusia podziwiała jej odwagę, Ojcu D. jak 99,9 % tatusiów na widowni owa poskramiaczka w długich butach i kusym, skórzanym stroju musiała skojarzyć się dość jednoznacznie.
Puśka w przerwie przejechała się jeszcze na lekko śmierdzącym wielbłądzie. Wikuś chciał na lwie, ale takich przejażdżek niestety nie udostępniono.

Koniec końców wszyscy wyszli bardzo zadowoleni.

Tak więc moi mili jeśli będziecie mieli okazję, odwiedźcie cyrk. Może i w dzisiejszych czasach jest to już lekko archaiczna rozrywka ale całkiem niezła jak się okazuje.

PS. ....i nie był to bynajmniej post sponsorowany.

niedziela, 15 lipca 2012

Sezon ogórkowy

Jakież było moje zdziwienie kiedy dzwoniąc do małożownia ostatnio dowiedziałam się, że wraca już w ten wtorek.
W ten ? Myślałam, że w przyszły.
Pewnie jak zwykle go nie słuchałam kiedy mówił na ile wyjeżdża.
Zawsze wystarcza mi uwagi tylko na moment zadawania pytania, z wysłuchaniem odpowiedzi jest już gorzej.

Tak, koniecznie muszę wziąć udział w jakimś plebiscycie na Żonę Roku, czy coś takiego.
Mam duże szanse na zgarnięcie tego tytułu :)

Kiedy dzwoniłam do męża w tle słyszałam, głos dogadującego kolegi : "uprzedź, uprzedź, żeby zdążyła wywalić kochanka z łóżka".

Kochanka niestety lub raczej stety nie posiadam na stanie ale do sypialni ( pod nieobecność samca Alfa ) sprowadziło mi się potomstwo. Sztuk 2.
I śpimy sobie teraz tak ala "śledzie w puszce".
Tak wiem, Super Niani by się to nie spodobało.
Za coś takiego to wiadomo co grozi - karny jeżyk.

Cóż tam jeszcze w naszym małym stadku działo się pod nieobecność Samca Alfa.

Ano, właściwie nic ciekawego, nuda  i  jeszcze raz nuda.
Sezon ogórkowy w pełni.

Najgorzej przehuśtane to mają dzieci, którym nikt już od dobrych kilku dni nie kupuje niezdrowych chipsów, kolorowej gumy do żucia i zmiennej coca-coli w puszce. Nikt nie wyskakuje z lodami przed samym obiadem, nikt nie włączy japońskich kreskówek, naszpikowanych przemocą.
Biedactwa ! Nie jest im teraz łatwo !

Byle do wtorku ....

I żona się ucieszy i  dzieci i lodówce będzie lżej.
Bo ileż można jeść jedną małą krakowską suchą ?
Od 10 dni ją męczę i jestem dopiero w połowie.

Jakoś tak strasznie mało jem jako samotna samica Beta.
Czy to samotność czy te upały tak źle działają na moje łaknienie ?

sobota, 7 lipca 2012

Słomiana wdowa to ja

Znowu.
Jak niemal każdego lata staję się nią na krótki czas.

Ale nawet lubię ten stan, pod warunkiem, że nie trawa zbyt długo.
Zawsze to można się za sobą stęsknić. Zatęsknić za widokiem porzuconych na schodach skarpet, rozwieszonych na drzwiach spodni. Napisać jakiegoś czułego smsa, a nie tylko "kup ziemniaki, kurczaka, chleb i proszek do prania".
Rozstania mają swoje uroki.

Tym razem mój małżowin wyjechał na 2 tygodnie tu :

Zdjęcia. źródło oczywiście net.

Oglądając te fotki trochę mi smutno, że nas tam z nim nie będzie. Trochę nawet zazdroszczę, choć to u mnie uczucie dość rzadkie i mało intensywne.
Fakt faktem nie jest to dla niego tak do końca wypoczynek tylko praca. Ale nie oszukujmy się, kto by nie chciał popracować w tych odcieniach błękitu i turkusu.
I może udało by nam się pojechać cała rodziną ale z racji tego, że mam teraz bardzo dużo pracy nie mam póki co szans na tak długi urlop jak 2 tygodnie.
Pozostaje mi obejrzenie fotek w internecie ........... zawsze to jakaś alternatywa wakacji :)))


Na koniec zagadka.

Kto zgadnie co to za miejsce ?

***

Bardzo kiepsko idzie Wam to zgadywanie, dlatego dodaje podpowiedź : wschód.
I jeszcze jedno foto.


środa, 4 lipca 2012

O tym i o owym

To może, żeby oczywistych oczywistości stało się zadość zacznę narzekaniem na upały.
... że gorąco, że to już jakieś przegięcie, że wytrzymać się w prost nie da, że u koleżanki w samochodzie wczoraj termometr pokazał 40 stopni C, więc przejażdżka była bardzo ekstremalnym doświadczeniem.
To tyle tytułem narzekań.
Chwalić niebiosa za klimatyzację, którą na szczęście mam w pracy i ustawiam na 19 stopni + wiatr.
Fakt faktem, że ciągle mnie boli od tego gardło, ale już lepsze to bolące gardło od tych okropnych upałów.

***
Poważnie zastanawiam się nad zgłoszeniem mojego wczorajszego rekordu do Księgi Rekordów Guinnessa.
Otóż pierwszy raz nie zadzwonił mi budzik i właśnie w momencie kiedy to moja koleżanka z pracy oznajmiała mi, że wszyscy nasi szefowie wysłali maila z informacją o urlopie usłyszałam z zupełnie niewiadomego źródła znajomy głos :

"Monika, jest za trzynaście siódma, nie wstajesz do pracy ?"

Jak myślicie ile rzeczy można zrobić w 13 minut ?
Ano dużo bardzo dużo. Można wstać, umyć się szybko, ubrać,  UMYĆ WŁOSY !!!, wysuszyć je i ułożyć, zrobić sobie śniadanie do pracy, zrobić makijaż, porwać torebkę i wybiec z domu.

No fakt faktem, że makijaż i fryzura trochę pozostawiały do życzenia ale czyż nie jest to spektakularny wyczyn ?

***

Cóż poza tym.
Ano wreszcie wakacje. Niby nic specjalnego, bo przecież już nie chodzę do szkoły i nie wyczekuję ich z wytęsknieniem. Ale też mnie cieszy ich nadejście.
Choć najbardziej zapewne ucieszyła się babcia, na której barkach spoczywało wysyłanie wnuczki do szkoły. Wysyłanie to sprowadzało się do wybudzenia, wydania posiłku, uczesania, przypilnowania, żeby się dziecko porządnie ubrało.

Niby proste.
Ale w praktyce niestety już takim nie było :

Budzenie było często "zdzieraniem" z łóżka. Po kilku próbach "po dobroci" pojawiały się w końcu groźby karalne.

Wydanie posiłku może pomińmy, bo to jakby temat na dłuższą rozprawę.

Ubieranie - dość prosta czynność. Zwłaszcza, że wieczorem wszystko przygotowywałam w uzgodnieniu z samą zainteresowaną, która grzecznie i ładnie przytakiwała "tak, oczywiście może być".
Ale jak wiadomo kobieta zmienną jest, więc jeśli coś podobało jej się wieczorem, to przecież nie oznacza, ze będzie podobało się też rano ! No  a rano zaczynała się jazda, że nie to co mama przygotowała tylko jakieś dziwaczne zestawienia, oczywiście nieprzystosowane do aktualnej pogody.

Fryzura - 6 latka na szczęście lub na nieszczęście z reguły jeszcze nie potrafi się sama dobrze uczesać, zdana jest więc na łaskę i niełaskę osób trzecich. Więc prosta rzecz siadasz i robisz jej albo dwa warkocze albo jeden, opcjonalnie kucyki.
Gorzej jak ta 6 latka zaczyna ci wiercić dziurę w brzuchu żebyś zrobiła jej jeden kucyk, jeden warkocz i na grzywce takie zakręcone coś. I wiadomo, że znowu chryja pewna, bo żadna ze stron nie chce odpuścić.
Czyli zwieńczeniem tego jakże miłego poranka w 7 na 10 przypadków było jak sądzę wydarcie się na ukochaną wnusię :)

Czyli cudowne poranki babcia ma na 2 miesiące z głowy i ma teraz coś znacznie lepszego


...........  czyli ukochaną, zupełnie niekłopotliwą wnusię prawie na pełny zegar :)

Bywają chwile, że macierzyństwo, ( jak się mówi na bycie dziadkami - dziadostwo ???? :))) ) jest cudowne  :))))

sobota, 30 czerwca 2012

Sobota

Sobota. Za oknem Afryka. Pozasłaniałam wszelkie możliwe rolety coby tej Afryki jak najmniej się do domu napchało. Posprzątałam i zasiadłam przed kompem. Kompem, który nota bene już długo nie pociąganie, Umiera chyba biedaczek, bo co drugie włączenie powoduje, że niby działa ale ciemność widzę na monitorze. Nie zrażam się jednak, udając, że tego nie widzę i włączam do skutku.

Wracając do przywoływania moich obecnych sobotnich realiów.
A więc rolety zasłonięte, przyjemny półmrok a zza okna dobiegają mnie odgłosy weselnej orkiestry gdzieś niedaleko. My God ! Ktoś właśnie za chwilę popełni ten wielki życiowy błąd !
Czy jeśli teraz wybiegnę, to zdołam ich jeszcze powstrzymać ? :)

Żarcik ofkors.

 Tak sobie zawsze lubimy z małżonkiem żartować widząc obce orszaki weselne.

Do sedna, do sedna jednak....

Co tam panie w polityce ?

Wakacje.
Finał Euro.

A propos finału zrobiłam tydzień temu w pracy zakłady. Powiesiłam na czymś co może być odpowiednikiem tablicy korkowej kartkę, rozpisując kto kogo obstawia.
Kwota zakładu 5 zł. W pluli 60 zł.
Prawie wszyscy faceci już odpadli obstawiając pewników : Niemcy i Portugalię.
Ja w swej przenikliwości wybrałam Hiszpanię, wybór swój motywując : "aaaaa bo nikt tego nie wybrał".
No i walczę już tylko z jedną koleżanką, która wybrała Włochy ( zresztą posługując się podobnym kluczem pt. a bo nikt tego nie wybrał ).

A Wy komu kibicujecie ?

***

Czyli jutro oglądamy ostatni mecz, tzn. ja pewnie tradycyjnie pierwszą połowę, na drugiej zasnę i rano obudzę męża pytaniem : "no i kto ? i kto wygrał ?"

A tak przy okazji, czy myślicie, że będzie to dużą kompromitacją jeśli się go dopiero teraz w ostatnim meczu, komentują wcześniej żywo całe Euro zapytam, co to jest właściwie ten spalony i o co chodzi ???

czwartek, 28 czerwca 2012

Czas

Tak bardzo mi go ostatnio brakuje.
Pamiętam z mojego późnego dzieciństwa a raczej z wczesnej młodzieńczości, serial o dziewczynce, która miała umiejętność zatrzymywania czasu. Stykała palce wskazujące i wszystko zastygało, oprócz niej.
Serial oczywiście był głupawy i nieszczególnie ambitny ale ta umiejętność zatrzymywana czasu tak mi zawsze działała na wyobraźnię, że nie mogę tego zapomnieć do dziś.

Jak ja bym tak chciała. Wyspałabym się porządnie, poczytała, może obejrzała kilka ogłupiających programów, pewnie w końcu posprzątałabym te wszystkie zaległe miejsca, o których pamiętam a którymi nie mam czasu się zająć.

Wracając do braku czasu : jakże absorbujące jest życie matki przedszkolaka.

Ostatnio jakiś skomasowany atak wywiadówek, akademii, dni matek, wycieczek.
W zeszłym tygodniu jednego dnia wywiadówka, innego akademia, wczoraj dla odmiany wycieczka szkolna.
Byliśmy w Muzeum Lalek w Pilznie.

W gruncie rzeczy było całkiem nieźle, choć nie da się ukryć, że te dzieciaki potrafią nieźle wymęczyć.
Zwłaszcza skomasowane w dużej ilości na małej przestrzeni :)
W autobusie znudzona moją ostania lekturą, postanowiłam się trochę zdrzemnąć i już prawie mi się udawało kiedy to jedna z dziewczynek wpadła na pomysł zaśpiewania  piosenki do mikrofonu.
Po pierwszej piosence ( choć była bardzo głośna ) pomyślałam : ok. Ale niestety ta pierwsza dziewczynka pociągnęła za sobą kolejne spragnione sławy dziewczynki, nie wszystkie niestety obdarzone słuchem idealnym. Decybeli było tyle, że mogłam zapomnieć o spaniu .... i  nawet czytać tej nudnej książki się nie dało.
Koncert życzeń, zakończył się dość brutalnie i to w momencie kiedy już mi się nawet zaczęło podobać, kiedy to zgłosił się pierwszy chłopiec z klasy III i zaśpiewał coś z repertuaru hiphopowgo.
Że coś tam na melanżu, że parę setek się wypiło, i to jeszcze nawet przeszło ale jak się pojawiło słowo "zajedwabiście" to już niestety był koniec.
Cenzura w postaci Pani z klasy "0" i Pani z I klasy jak to cenzura brutalnie zamknęły mu usta.
Wszyscy byli niepocieszeni zwłaszcza, że młody artysta zapewnił, że ma jeszcze w repertuarze "Cztery osiemnastki w moim samochodzie ":)
Potem było już raczej bardzo kulturnie, wszak MUZEUM zwiedzaliśmy. A oprócz tego braliśmy udział w warsztatach, na których dzieci własnoręcznie tworzyły kukiełkę. Zahaczyliśmy też o gospodę u wiedźmy w której serwowano przepyszne pierogi. Jakby ktoś był kiedyś w okolicy to polecam.


I na koniec muszę powiedzieć : SZACUN, wielki SZACUN dla wszystkich przedszkolanek i nauczycielek wczesnoszkolnych. Praca wysokiego ryzyka :)

poniedziałek, 25 czerwca 2012

11 pytań


 Ela wytypował mnie do zabawy w 11 pytań.

Zasady:
1. Każda oznaczona osoba odpowiada na 11 pytań przyznanych przez "Tagger" na swoim blogu.
2. Następnie wybiera się 11 nowych osób do Tagu i łączy w swoim poście.
3. Należy utworzyć 11 nowych pytań dla osób oznaczonych w Tagu i napisać je w tym Tagowym poście.
4. Należy wymienić w swoim poście osoby, które otagowałaś/eś.
5. Postarać się trzeba by nie oznaczać osób, które już są oznakowane.

 1. Góry czy morze ? zdecydowanie morze
2. Komedia czy dramat ? dramat
3. Czarne czy czerwone ? czerwone
4. Szklanka w połowie pusta czy w połowie pełna ? w połowie pełna
5. Wino czy piwo ? piwo ( ale tylko słodkie )
6. Włosy długie czy krótkie ? półdługie ? :)
7. Masło czy margaryna ? zdecydowanie masło
8. Kawa czarna czy biała ? biała
9. Róża czy tulipan ? róża
10. Kanapa czy spacer ? kanapa
11. Blondyn czy brunet ? brunet

A teraz moje pytania :

1. Utożsamiasz się z sercem czy rozumem ? ( oczywiście mam na myśli psychologiczne typy z reklamy TP )

2. Sukienka czy spódnica ?

3. Poezja czy proza ?

4. Late cafe czy fusiara, siekiera, parzona  ?

5. Facebook czy blog ?

6. Chłopak z sąsiedztwa czy twardy macho ?

7. W słońcu czy w cieniu ?

8. Paznokcie krwisto czerwone czy pastelowe ?

9. Wakacje w stylu zwiedzanie  czy plażowanie ?

10. Prysznic czy wanna ?

11. Spaghetti czy ruskie ?

Do zabawy ( o ile starczy Wam chęci i pozwoli czas ) zapraszam :

kantadeskę, basję, polly, frytkę, mleczkową, taitę, promyczka, rudą, katrin, ślifkę, ritę

Tak, wiem, większość z wymienionych już brała udział.

niedziela, 17 czerwca 2012

A miało być tak pięknie ...

Żaden z moich scenariuszy tego nie przewidywał.
Nie dopuszczałam nawet myśli o remisie.

.... a tu ?

Smutne to bardzo. Przygnębiająco wyglądają opustoszałe i wyludnione strefy kibica, które widziałam przed chwilą w telewizji.
Nie udało się.
Choć "nie udało się" to mało adekwatne określenie tej sytuacji.
Nie wyszliśmy z grupy.
Nie wyszliśmy z grupy, to znowu mało powiedziane - jesteśmy ostatni, na szarym końcu.
My gospodarze tego wydarzenia.
Dołujące.

Jeśli nawet ja, ( kibic okazjonalny ) tak się czuję, jak muszą czuć się teraz nasi piłkarze ?

Po meczu wyszłam na balkon wystawić wyprane buty. Wokół cisza, żadnych trąbek, okrzyków. Nie to co po meczu Polska - Rosja. Aż miałam ochotę trochę dla żartu zaintonować głośne : Polska biało - czerwoni.
Tak, czarny, wisielczy humor to moja specjalność :)

Zastanawia mnie czy jutro znikną flagi z samochodów.


A już sobie roiłam w głowie, jak to będę opowiadać prawnukom  "wiecie dzieci, w 2012 r to było coś. Mieliśmy w Polsce mistrzostwa Europy i wygraliśmy wtedy ... "

Choć z drugiej strony, nic straconego zawsze będę mogła im opowiedzieć "wiecie dzieci, w 2012 r to było coś. Mieliśmy w Polsce mistrzostwa Europy i wyobraźcie sobie robaczki, że nie wyszliśmy nawet z grupy. Byliśmy na ostatnim miejscu. Z Czechami nawet przegraliśmy. Z Czechami, którzy podobno byli najsłabsi w tej grupie )  ... "

Na koniec dla rozluźnienia atmosfery foto. pt. "przejawy patriotyzmu przedmeczowego u mojego dziecka"
Niestety nie pomogły flagi, flagi w sercach zawarte, flagi z afrykańskimi zwierzętami, godła, orły przez "ż". Nie pomogły.

wtorek, 12 czerwca 2012

"Ełro" :) okiem Puśki

Nawet Pusi się udzieliło :

  Nasza kibicująca rodzina


i tu też 

 

Kibicują nawet zwierzęta : małpy, niedźwiedzie, żaby, bociany, węże

poniedziałek, 11 czerwca 2012

Jak młody bóg

Co też ta współczesna medycyna potrafi.
Farmacja, dokładnie.
W piątek byłam bliska zejścia z tego padołu łez ( brakowało tylko 2 stopnie ).
W  sobotę  ( pierwszy dzień antybiotykoterapii ) zaczęłam funkcjonować, tak na 50 % obrotach.
Wczoraj ( 2 dzień ) byłam prawie normalna, z wyjątkiem tego, że lekko kręciło mi się w głowie.

A dzisiaj wstałam jak nowo narodzona. Młody bóg, normalnie.
Żadnego gardła nie czuję, żadnych zawrotów głowy, gorączek itp., itd.
Wigor i energizer w pełni.

rozmrażam lodówkę, robię dżem truskawkowy, posta piszę, pichcę spaghetti na jutro, wszystko na raz



Zawsze byłam anty antybiotykowa a dziś mówię:

Chwał Ci Alexanderze Flemingu za to przypadkowe odkrycie

sobota, 9 czerwca 2012

Zarażona tym i owym

Zaraziłam się nie tylko euroentuzjazmem ale także anginą ropną.
Pierwszy raz bodajże od wczesnych klas podstawówki poważnie zachorowałam.

Zaczęło się wczoraj w pracy. Było dość upalnie a ja przeszukiwałam szafy w poszukiwaniu ciepłych ubrań, które mogłabym na siebie dodatkowo założyć. W domu było już tylko gorzej, gorączka cały czas się wzmagała.
Leżąc w łóżku zaczęłam oglądać mecz otwarcia  i już na wstępie ze wzruszenia ( i pewnie gorączki ) ryczałam jak bóbr. Nie wiem czy w całej Polsce był jeszcze taki drugi kibic, który przepłakał całą pierwsza połowę, z intensyfikacją płaczu po golu Lewandowskiego. Zwykle się krzyczy, skacze, unosi ręce do góry w wymownych gestach a ja beczałam. Pewnie byłam jedyna ale wzruszenie i choroba tak mnie wyostrzyły emocjonalnie, że po prostu cały czas płynęły mi łzy. Drugiej połowy już nie byłam w stanie obejrzeć ( może i lepiej, bo w drugiej jak wiadomo było już gorzej ) ponieważ temperatura wzrosła mi do 39,8 stopni. Odpłynęłam więc w jakąś ciemną i wilgotną otchłań letargu gorączkowego.
Pojechałam rano do lekarza, dostałam mocny lek ( chyba pierwszy raz w życiu przyjmuję antybiotyk ).
I chyba zaczyna stawiać mnie już na nogi skoro jestem teraz w stanie siedzieć i pisać tego posta.
Małżonek mój jak już wspominałam wraz z kolegą, wsiadł rano do obwieszonego flagami samochodu i jest już we Lwowie. Właśnie zaczyna się mecz i wypatruję go w telewizorni, choć szanse, że go wypatrzymy są niewielkie.
Jakby co nie jest w biało-czerwonych barwach tylko w koszuli w pomarańczowo-białą kratę i jasnych jeansach. Jak zobaczycie takiego gościa w okularach, to będzie on :)

Ok. Wystarczy tego dobrego, wracam do łózka.
Pomijając żyletki w gardle, opuchnięte węzły chłonne, brak apetytu, ciągle uczucie zimna w gorący i duszny dzień, głowę jak z ołowiu, gorączkę i osłabienie .... całkiem fajnie tak się czasem pochorować i przeleżeć w łóżku cały dzień :)

piątek, 8 czerwca 2012

Euro 2012

Wprawdzie nie interesuję się za bardzo piłką nożną. Nie mam pojęcia co to jest spalony.
A jeśli już oglądam fragment jakiegoś meczu to zamiast skupić się na grze, miewam zwykle filozoficzne myśli w postaci : "ciekawe czy jakbym była tam teraz na trybunach, to czy z moją wadą wzroku widziałabym w ogóle tych zawodników na murawie ?" albo "a ciekawe jakim cudem komentator sportowy w ogóle ich rozpoznaje ?" albo po prostu : " ooooo, ten jest przystojny ! ", "a ten w długich włosach jaki ładny " itp. itd.

To jednak teraz, na okoliczność Euro2012 czuję ekscytację.
Zamierzam oglądać mecze, bynajmniej po części, z naciskiem na te z udziałem naszych. I już od paru dni zagrzewam dzieci do wspólnego oglądania i kibicowania.

Ojciec D. z kolei będzie miał okazję uczestniczyć w tym na żywo.
Jutro jedzie do Lwowa na mecz Niemcy - Portugalia.
Nie wiem wprawdzie komu zamierza kibicować. Niemcom - jeśli udało mu się wybaczyć Krzyżaków i 1939 r - jakby nie było naszym bliskim sąsiadom czy Portugalii przez wzgląd na uwielbienie dla Cristiano Ronaldo ?
Nie wiem, ale na pewno będzie miał niezapomniane wrażenia.

Wczoraj natomiast natchnieni futbolową atmosferą  rozegraliśmy kolejny, towarzyski mecz : płeć męska kontra płeć żeńska.
Dwie rozłożone miotły posłużyły nam jako bramki.
Mecz zacięty, pełen emocji, zwrotów akcji, a przede wszystkim fauli.
Faul gonił faul. A najgorszym, najmniej zdyscyplinowanym zawodnikiem, który za nic miał wszelkie zasady fair play był Wiktor. Nie dość, że przy każdej próbie odebrania piłki rzucał się na zawodniku drużyny przeciwnej ( czyli na mnie lub na Pusię ), to jeszcze przy każdej nadarzającej się okazji, uwieszał się całym ciałem na mojej nodze, tak, że nie było mowy o gonieniu piłki. Ale kiedy w pewnym momencie poczułam wbijające się w nadgarstek zęby, uznałam, ze to już przesada.
W końcu po którejś próbie zdyscyplinowania, niepoprawny zawodnik odwrócił się na pięcie i z miną pt."grajcie se sami!" opuścił boisko.

Chyba jednak rugby byłoby dla niego lepszym sportem.


Na koniec moi drodzy zagrzewam i Was do kibicowania :


POLSKAAAAAAAAAA BIAŁO CZERWONI !!!!
(myślę, że chyba wiecie na jaką nutę to śpiewać :)

..... lub opcjonalnie ( jak kto woli ) : KOKO KOKO EURO SPOKO :)

piątek, 1 czerwca 2012

Komiks

Dzień Dziecka.
Czujecie się ciągle dziećmi ? bo ja tak.
Dziś rano słyszałam w radio, że dziecko uśmiecha się średnio 400 razy dziennie  a dorosły ... tylko 15.
W takim razie jestem dzieckiem. Chociaż nie liczyłam, ale uśmiecham się znacznie częściej niż 15 razy dziennie, czego namacalnym dowodem są moje wyraźne zmarszczki mimiczne.

No to skoro mamy Dzień Dziecka i wszyscy jesteśmy dziećmi oprócz tego, że wszystkie dzieci nasze są, na DD zapodam Wam komiks.

Rzecz jasna mojego autorstwa, rzecz jasna infantylny, jak to na DD przystało. Komiks na podstawie fotek z zeszłego weekendu.

"Supermen, żaba ............... i trzecioplanowa Matka ( ziemska )"

Razu pewnego Supermen spostrzegł na drzewie żabę.

 

Wyjątkowo ładną żabę.

Rzekotkę drzewną.


Wspinała się z niesamowitą wprawą


Nasz super bohater zawołał matkę. Oczywiście swą ziemską matkę, gdyż ta prawdziwa jak wszystkim wiadomo znajduje się na odległym Kryptonie.
Ziemska matka supermana - domorosła fotografka z miejsca pobiegła po aparat, co by okaz przyrody uwiecznić. 

Uwieczniała.



Uwieczniała.




Aż w końcu znudzona uwiecznianiem postanowiła płaza dotknąć.
Wzdrygała się wprawdzie trochę na początku ale w końcu się przełamała ...


kici, kici ?

gwizdnięcie ?

cip, cip ?

Czy ktoś wie jak woła się na żabę ?

Pomimo nietrafionych zawołań, żabka jednak zaproszenie przyjęła.



Wbrew obiegowej opinii, ze żaby są beee, matka ( ziemska ) jednak stwierdziła, że to w gruncie rzeczy miłe stworzeni.

Ręce matki często nazwane są gałązkami, jednak rzekotka drzewna tak ich nie postrzegała gdyż długo na nich nie zagościła.

Wykonała długi skok
i wylądowała na ....




pasku od aparatu

aby po chwili wrócić do swojego naturalnego miejsca bytowania czyli - drzewa.

Supermen, który to wysłuchał niejedną bajkę, w której to książę całuje żabę, która to z kolei zamienia się w piękna księżniczkę, postanowił zieloną pocałować.



Lecz ta, na szczęście się nie dała i oddaliła się w podskokach w siną dal ...a właściwie to w choinkę.



THE END

czwartek, 31 maja 2012

Rolki

Było już : raz, raz próba mikrofonu.
Teraz : dwa , czyli przystępuję do normalnego blogowania o tym i o tamtym.

To może o nowej pasji Pusi, wymienne : o mojej nowej zgryzocie czyli ...

łyżworolki

Moje dziecko numer 1 skończyło w zeszłym tygodniu 7 lat.
Kameralna impreza ogrodowa, przerwana brutalnie przez strugi deszczu odbyła się w sobotę.
Darujmy sobie może prezentację arcypięknego tortu mojego własnego wypieku.
( stali bywalcy już wystarczająco dużo tych krzywych tortów widzieli ).

Pusia w prezencie dostała łyżworolki. Właściwie sama od dłuższego czasu podszeptywała, że chciałby je mieć. Więc my nieświadomi konsekwencji, nie zastanawiając się wiele, marzenie dziecka spełniliśmy.

Ach, co to był za błąd....

Że początki bywają trudne, to wiadomo.
W pełni oddaje to poniższe zdjęcie.

                    Po włożeniu ustrojstwa, każda kończyna odjechała w inną stronę. 
Na szczęście pomocą służyli dziadkowie.

Niestety potem też nie było lepiej.

Nie wiem czy to tak trudny sport, czy moje dziecko nie ma do tego iskry bożej ale nauka idzie jej dość opornie.

Cały czas zalicza glebę ale w ogóle nie zraża się niepowodzeniami. Niestety ma dużo więcej determinacji i samozaparcia niż ja cierpliwości i chęci do ciągłego asekurowania.

Więc jeśli zastanawiacie się nad kupieniem rolek dla swojej pociechy to .... NIE POLECAM ! :)






czwartek, 24 maja 2012

W nowym miejscu

No i jestem blogerką przez podwójne "g".
Jakoś tu na razie pusto i obco. Nie zrobiłam szablonu, niczego nie skonfigurowałam. Jak to w nowym miejscu :  pustka i gołe ściany. W moim starym ( blogowym ) domu  znałam każdy kącik, mieszkałam tam w końcu 6 lat ..... z tym że tam się już nie dało dłużej mieszkać. Popadł w całkowita ruinę.

Ale nieważne nie poruszajmy już tego drażliwego tematu pt."problemy techniczne onet.blog".

Jestem w nowym miejscu ale moja mega-sentymentalna natura kazała mi wybrać taki sam jak poprzednio tytuł i nawet taki sam adres, czyli moją przypadkową, nic nieznaczącą ksywę.
A niech jej będzie, tej mojej naturze.

Poustawiam i potestuję wszystko z czasem, teraz : PISZĘ ! Wreszcie PISZĘ !

*

Właśnie nacisnęłam  przycisk "publikuj" i o dziwo nie znikło.
O dziwo nie pokazało komunikatu "twój blog ma mały problem ale wszystko z nim wporzo".
O dziwo nie pokazało też komunikatu "blog o podanym adresie nie istnieje".
Wszystko działa ekspresowo, nawet w moim zamulonym, zawirusowanym trzycyfrową liczbą wirusów komputerze.

Maaaatko , co za technologia , ja się chyba nie przyzwyczaję :)))
Na onecie to przynajmniej była adrenalina - opublikuje czy nie opublikuje ?
A tu nuda - publikuje.


Cóż, jakoś będę musiała się przyzwyczaić.