sztafeta

No jestem, jestem.
Żyję.
... ledwo co wprawdzie ale jednak.

A było tak :
Najpierw przywlekł choróbsko mąż, który jak to na prawdziwego mężczyznę przystało chorował z godnością, użalając się ile wlezie.
Potem złapał pierwszy dzieć.
A że pierwszy dzieć jest czymś w rodzaju terminatora jeśli o choroby chodzi, to przebieg choroby był taki, że 2 razy na dzień kichnął ( o dokładnie kichnęła ).
Rozwijając przy okazji temat odporności Pusi, to muszę przyznać, że nigdy jeszcze nie spotkałam a nawet nie słyszałam o takim dziecku, które w ogóle nie choruje.
Jeszcze całkiem niedawno przy okazji szczepienia pytała mnie co właściwie robi się u lekarza. No bo niby skąd miałaby wiedzieć, skoro ostatnio była tam pewnie jeszcze jako nieświadomy maluch.
No więc jeśli już Pusia coś załapie to wygląda to tak, że kichnie 1-2 razy dziennie i jest to cały stan objawowo-chorobowy.
Ze mną niestety było już trochę gorzej. Byłam trzecia w naszej rodzinnej sztafecie chorobowej.
No i miałam najbardziej przehuśtane ze wszystkich. Katary, kaszle, gorączki do 39 stopni, bóle kości i tym podobne przyjemności.
Odleżałam swoje. Skromnie, bo skromnie 2 dni tylko, ale wystarczyło bo jestem prawie jak nowa nie licząc nosa szorstkiego jak tarka od ciągłego wycierania.
Na koniec podałam dalej do Wika, który na szczęście odchorował swoje bardzo szybko i niekłopotliwie, dysponując bardzo skromniutkim w porównaniu do mojego zestawem objawów.


No i tym sposobem sztafetę możemy uznać za zakończoną.

Taką bynajmniej mam nadzieję.